Station Lelylaan

Het was een warme dag,
de vogels vielen van het dak
van Station Lelylaan.
Op het andere perron met alleen
de rails tussen ons in zag ik jou daar staan.
Je was het mooiste van het mooiste
van wat ik ooit zag, een vrouw bovendien.
Je trein kwam en je lachte nog
En ik heb je nooit meer gezien.

Vreemd, van alles wat er bestaat
loopt een man soms mis waar hij voor gaat!
Onbereikbaar als de zon en de maan
staat de liefde bovenaan.

De dagen daarna ben ik rond dezelfde tijd
op het perron gaan staan.
Telkens in de hoop je weer te zien
bij Station Lelylaan.
Ik ken daar inmiddels iedere steen en
Ieder gezicht.
Maar na een week of twee ben ik weer
voor het gezond verstand gezwicht.

Een minuut, een lach, wat stelt het voor …
Ik kan je niet vergeten en blijf hopen
tegen beter weten in.
Een minuut, een lach, wat stelt het voor …
Het hart is dom en blijft hopen
tegen beter weten in.